Książka odnosi się do najistotniejszych wyzwań polityki rozwoju regionalnego w Chinach. Chiny aspirują do stania się państwem o największej gospodarce i potencjale rozwojowym, co wymaga wyksztalcenia i ciągłego podtrzymywania zdolności modernizacyjnych w szczególności w wymiarze gospodarczym, społecznym, politycznym, czy technologicznym.

Książka odnosi się do najistotniejszych wyzwań polityki rozwoju regionalnego w Chinach. Chiny aspirują do stania się państwem o największej gospodarce i potencjale rozwojowym, co wymaga wyksztalcenia i ciągłego podtrzymywania zdolności modernizacyjnych w szczególności w wymiarze gospodarczym, społecznym, politycznym, czy technologicznym. Zamiar ten może stać się ulotny, jeśli nadal w krajobrazie gospodarczym obecne będą tak znaczące dysproporcje rozwojowe w układzie regionalnym. Konkurencyjność bowiem nie jest budowana na poziomie abstrakcyjnego państwa, a w konkretnym wymiarze lokalnym, specyficznych branż, czy nawet konkretnych programów i inwestycji.

Chińska polityka rozwoju regionalnego stanowi niesłychanie ciekawy przykład koegzystencji interwencji publicznej i wykorzystywania mechanizmów rynkowych. Powyższemu towarzyszy polityczna centralizacja i gospodarcza decentralizacja. Z perspektywy polityki rozwoju regionalnego proces ten jest bardzo złożony wynika z wielu determinantów także usytuowanych wewnątrz Państwa Środka. Kluczowym dla zrozumienia transformacji współczesnych Chin jest rozpoznanie determinantów wewnętrznych funkcjonowania tak państwa jak i gospodarki z perspektywy regionalnej.

Chiny we wdrażaniu polityki rozwoju regionalnego podążają drogą różnego rodzaju inwestycji (głównie infrastrukturalnych), które w założeniu mają budować konkurencyjność słabiej rozwiniętych regionów. Strategia ta przyczyniła się do niebywałej rozbudowy infrastruktury, wciąż jednak bez sukcesów w zakresie spójności w wymiarze gospodarczym, społecznym, czy przestrzennym. Po wielu latach wdrażania polityki dysproporcje w układzie geograficznym nadal pozostają znaczne, co za tym idzie szanse na rozwój poszczególnych grup obywateli są diametralnie różne ze względu na miejsce zamieszkania (np. niski poziom życia, brak dostępu do wysokiej jakości usług publicznych). Powoduje to migracje z regionów słabiej rozwiniętych do obszarów i miast legitymujących się wyższym poziomem stopy życiowej. Dysproporcje nadal stanowią wyzwanie nie tyle dla autorytarnego systemu sprawowania władzy, ile dla rozwoju społeczno-gospodarczego kraju jako całości, a w tym kontekście osiągania długofalowych celów rozwojowych. Responsywność władz na wynikające z tego faktu problemy jest jednym elementów legitymizacji obecnych władz.

Wysoki poziom centralizmu w kształtowaniu polityki rozwoju regionalnego sprawia, iż ma ona charakter bardziej administracyjny (hierarchiczny) aniżeli zarządczy (sprzyjający współzarządzaniu), czego przejawem jest duże znaczenie planowania (w tym centralnego).

Władze regionalne mogą brać udział w kształtowaniu polityki o ile wspierają oczekiwany przez centrum spokój społeczny i wzrost gospodarczy. Dużą rolę w tym procesie odgrywają przedstawiciele struktur Komunistycznej Partii Chin szczebla prowincjonalnego, kosztem władz regionalnych. Jednakże liderzy prowincji wykazują aktywność w kierunku realizacji własnych celów rozwojowych. Uzależnienie od centrum nie stoi na przeszkodzie do egzekwowania swoich prerogatyw wobec jednostek niższego szczebla czy podmiotów gospodarczych zlokalizowanych na terenie prowincji.

Polityka rozwoju regionalnego wykazuje jednocześnie stosunkowo wysoki poziom adaptacyjności który wynika z: większego uwzględnienia mechanizmów rynkowych; ewolucji ukierunkowania polityki na rozwój skoordynowany przy odejściu od interwencji czysto punktowych; eksperymentowania umożliwiającego uwzględnienie pobocznych zamierzeń rozwojowych artykułowanych także przez niepaństwowe podmioty. Więcej informacji na stronie Wydawnictwa oraz platformie Google Books